Portrety 2026 (2022) utrwalają moje pokolenie w formie osiemnastu portretów zdjęciowych i wypowiedzi, w których moi znajomi opowiadają o swojej najbliższej przyszłości. W pierwszym etapie prac powstają zdjęcia, a następnie każda z osób biorących udział w projekcie, odpowiada na pytanie gdzie widzi siebie za 5 lat. Wypowiedzi są przez każdego uczestnika nagrywane na dyktafon telefonu, w komfortowym momencie i miejscu. Kolejny etap to połączenie nagrania ze zdjęciem za pomocą technologii deep fake. Dzięki temu każde ze zdjęć zaczyna przemawiać głosem portretowanej osoby. W kilku prostych zdaniach ukazane zostają potrzeby, pragnienia i oczekiwania młodych osób – powstaje więc rodzaj zapisu głosu pokolenia.
Używam technologii deep fake do opowiedzenia bardzo osobistych historii, osiągając szczególny efekt – projekt powstaje we współpracy człowieka i algorytmów, używanego przeze mnie oprogramowania. Paradoksalnie udaje mi się przełamać pewne zaburzenia w komunikacji międzyludzkiej – deep fake jest rodzajem kurtyny, która chroni przed bezpośrednim kontaktem z drugim człowiekiem. Jest mi przez to łatwiej uzyskać prawdę w wypowiedziach portretowanych osób.
